ഗുഡ് ബൈ 2013

അങ്ങനെ 2013 വിട പറയുകയായി. സന്തോഷത്തിന്‍റെ ചില മുഹൂര്‍ത്തങ്ങളും അതിലേറെ വേദനകളും അവശേഷിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് 2013 ഇന്ന് കടന്നു പോവുകയാണ്. പല സ്വപ്നങ്ങളും സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ ആയി അവശേഷിക്കുന്നു. വേണ്ട എന്ന് വെച്ച പല സ്വപ്നങ്ങളും വീണ്ടും സ്വപനങ്ങളായി തിരിച്ച എത്തിയിരിക്കുന്നു. അങ്ങനെ സംഭവബഹുലമായ മറ്റൊരു ഏട് കൂടി ജീവിതത്തിലേക്ക് എഴുതി ചേര്‍ക്കപ്പെടുന്നു.

പുതിയ തീരുമാനങ്ങളുമായി തന്നെ ആണ് ഞാന്‍ കഴിഞ്ഞ വര്ഷം ആരംഭിച്ചത്. എന്നാല്‍ ആ തീരുമാനങ്ങള്‍ നടപ്പാക്കാന്‍ പറ്റിയിട്ടുണ്ടോ എന്നത് ഒരു ചോദ്യ ചിഹ്നം ആയി അവശേഷിക്കുന്നു.

ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വേദനകള്‍ നിറഞ്ഞ വര്‍ഷങ്ങളില്‍ ഒന്ന്. ഒരു തരത്തില്‍ പറഞ്ഞാല്‍, വേദന നിറഞ്ഞത എന്ന് ജീവിതത്തില്‍ പറയാന്‍ സാധിക്കുന്ന ഏക വര്ഷം ആയിരുന്നു 2013. എനിക്ക് മാത്രം അല്ല , ഞങ്ങളുടെ കുടുംബത്തിനു മൊത്തത്തില്‍. വിനുവിന്റെ മരണവും ചാച്ചന്റെ മരണവും ഈ വര്‍ഷത്തെ നഷ്ടങ്ങള്‍ ആണ്. എട്ടു മാസങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷവും അവന്റെ മരണം ഞങ്ങള്‍ക്ക് താങ്ങാന്‍ ആവാത്തതും വിശ്വസിക്കാന്‍ ആവാത്തതും ആയി അവശേഷിക്കുന്നു..

ഈ വര്‍ഷത്തെ ഇതു സന്തോഷത്തേയും ഇല്ലാതാക്കാന്‍ പോന്നതാരുന്നു ഈ  വര്‍ഷത്തെ സന്ഗ്ഗടങ്ങള്‍ .

കോളേജിലെ ചെറുതല്ലാത്ത സന്തോഷങ്ങള്‍ ഈ വര്‍ഷത്തെ മധുരതരം ആക്കി. എന്നാലും അവിടെയും വിഷമങ്ങളും അതിലേറെ ആവലാതികളും നിറഞ്ഞ ഒരു വര്ഷം ആണ് അവസാനിക്കുന്നത് . പുതു വര്ഷം അതിലേറെ മനോവിഷമത്തിലേക്ക് ആണ് പോകുന്നത് .

വിദേശി & സ്വദേശി

എന്റെ ഒരു സുഹൃത്ത് ഈയിടെ പറഞ്ഞ ഒരു അഭിപ്രായം ആണ് ഈ പോസ്റ്റിനു ആധാരം. അത് ഇപ്രകാരം ആയിരുന്നു

"വിദേശത്ത് ജനിച്ച്  വളര്‍ന്നവര്‍ക്ക് നാട് എന്ന് പറയുന്നത് അവധിക്കു വന്നു പോകുന്ന ഒരു സ്ഥലം മാത്രം ആണ്"

അങ്ങനെ ആയിരിക്കുമോ എല്ലാവര്ക്കും ?

എന്റെ വിദേശത്ത് ഇപ്പൊ ജോലി ചെയ്യുന്ന പല സുഹൃത്തുക്കളും പറയുന്നത് നാട്ടില്‍ കഞ്ഞി കുടിച്ചു കിടക്കാന്‍ വല്ലോം കിട്ടുവാണേല്‍ അവിടെ എങ്ങാനും നില്‍ക്കുക... എന്തിനാടാ പുറത്തേക്ക് പോയി കഷ്ടപെടുന്നെ എന്ന്. പക്ഷെ അവരൊക്കെ ഇവിടെ നാട്ടില്‍ ജനിച്ച് വളര്‍ന്നു പുറത്ത് പോയവരാണ്. ഇവിടത്തെ വിഷയം അത്തരക്കാരല്ല.

വിദേശം മാത്രം  അല്ല. കേരളത്തിന്‌ അഥവാ സ്വന്തം നാട്ടില്‍ നിന്ന അകലെ എന്ന് പറഞ്ഞാലും മതി. അങ്ങനെ നോക്കുമ്പോള്‍, എന്റെ സുഹൃത്ത്‌ മേല്‍ പറഞ്ഞതില്‍ സത്യം ഇല്ലാതില്ല എന്നാണു എന്റെ മറ്റു പല സുഹൃത്തുക്കളുടെയും വാക്കുകളെ ഇപ്പൊ വിശകലനം ചെയ്യുമ്പോള്‍ എനിക്ക് തോന്നുന്നത്..

Going back in time

It is really cool reading the old posts. I went through many of my old posts today. It was really fun reading them and to know how life shapes up. One of them mentioned about me joining Infosys. There, I tell about the journey of my life through which I reached Infosys while my dream was to do MBA which ended up in not even writing CAT. 

http://theloudspeakerfrompala.blogspot.in/2010_09_01_archive.html

But now as I write this, I am pursuing my MBA. I became an Infoscion, an Ex-Infoscion and at present a proud LIBA-ite infact even more proud to be part of the Loyola family. So it is really nice to go back and see how you travelled this far. Yes, last three or four days were really a travel into my past for many unknown reasons. Not just few months, but many years. I travelled long back through the photos to see how simple life was and how it is now. It was really a nice experience to follow the timeline of life. 


The posts about the initial days in LIBA had nothing colourful. Even now, the colour remains almost the same except that it has become more complex. But there are few exceptions alike the earlier period. There has come few people who actually heard me and supported me in whatever they could. It is not just agreeing to whatever I feel and tell, it is more about telling me what is practical and supporting me in practical situations. It is also a truth that I am not receptive to what is practical because I feel most impractical things can happen and it can be called a miracle :)

Good Night

രംഗം ഒന്ന് : എത്തിക്സ് ക്ലാസ്സ്‌

I do not know what is the use of the blog when you do not have the confidence or freedom to pen down what you feel and what you have to tell without thinking about the repercussions it might cause on me. What is this blog for?? Writing poems and stories? I am neither a poet or a story writer. I am not a elegant fluent English writer either to make people stick on to my scribblings. What I wanted to do is to write in plain language about reality. But I am sure I will never be able to do it. So what about a secret blog? Ya it wont be read by anyone as long as I do not share the address. But it will be same as writing a personal diary. Afterwards, it is really nice to read and enjoy how FOOLISH you were or how GREAT you were? :) :)

രംഗം മൈനസ് ഒന്ന് : ഒപ്പ് ക്യാമ്പൈന്‍ 

ഇവിടെ എഴുതാന്‍ ഉള്ള ധൈര്യം ഇല്ലാത്ത കൊണ്ട് ഞാന്‍ മറ്റൊരു സ്ഥലം തപ്പട്ടെ ......... 

Re loses value against $

Re has lost value not only against dollar, but against all currencies and everything.. Today was the idle day for me to understand that.. Money has no value.......

Pegasus - The Lifetime Experience

How often you can find a unanimous opinion about a programme conducted for a group? Ya you might get a unanimous "Bad" opinion about it, but hardly any time , you get a "WOW" opinion. The Pegasus experience was one among the rarest of the rarest such events. I would say it was an event of my lifetime till now. I have not attended and enjoyed such a programme before.

The programme was for 3 days and 3 nights. Its hard to explain the experience. Lots of fun, learning, enjoyment in every activity which was done. It was really nice to see how the thinking pattern changed from the very second activity of the event. It was aimed towards forming a TEAM LIBA. When we assumed limits on ourselves in the first activity, we didnt help each other. But from there, it was always Team LIBA.

The sleepless nights was another attraction. Sleep was completely optional there. My day there began at 6 am in the morning and extended till almost 3 am the next day. The nights were spent playing Frisbie , Throwball and on chit-chats in groups and roaming around the campus. The activities we did during the programme was really a test of the perseverance and determination each member of the group had. I would never forget two of those physically straining tasks of A-frame and Drums..... I hope the team spirit each member showed during Pegasus lives throughout the LIBA life